Jestem wprowadzona do ogromniej sali przez dwie dziewczynki w kolorowych sukienkach. Sufit ozdobiony jest kolorowymi balonami. Zasiadam na tronie z recyklingu kolorowych gazet. Kilka metrów przede mną przy ogromnym, pięknie udekorowanym stole zasiedli wszyscy obywatele. Widzę jak młody chłopak z niebieskimi włosami je babeczkę cynamonową ze swoim psem kundelkiem, a z drugiej strony starszy Pan w krawacie w groszki przedstawia się chłopczykowi, obok którego właśnie siada. Słychać śmiechy, wszyscy są w dobrym humorze. Chłopak z pięknym makijażem kładzie mi na głowę wianek z wielu rodzajów kolorowych kwiatów, a wszyscy ludzie rzucili garścią kolorowych brokatów w stronę nieba. Właśnie zostałam królową Krainy Szacunku. :)

Jestem wprowadzona do ogromniej sali przez dwie dziewczynki w kolorowych sukienkach. Sufit ozdobiony jest kolorowymi balonami. Zasiadam na tronie z recyklingu kolorowych gazet. Kilka metrów przede mną przy ogromnym, pięknie udekorowanym stole zasiedli wszyscy obywatele. Widzę jak młody chłopak z niebieskimi włosami je babeczkę cynamonową ze swoim psem kundelkiem, a z...

Najbardziej przykuwającym uwagę obiektem w gabinecie pana Nikowskiego było akwarium wypełnione ciemną, mętną wodą. Podeszłam do niego z ciekawości, zmrużyłam oczy i próbowałam wyłowić wzrokiem zawartość szklanego pojemnika. Nagle usłyszałam cichy plusk. Szybko odskoczyłam i poczęłam macać twarz. „Szlag, spadł mi kolczyk!”. Bezradnie rozejrzałam się po pokoju. Nasłuchiwałam, czy ktoś nie nadchodzi. Jeszcze raz podeszłam do akwarium, wzięłam głęboki oddech, podwinęłam rękaw i włożyłam rękę do środka.
Ból, który przeszedł moje ramię był nie do opisania. Wybrzmiały mi żyły, ogromny ucisk miażdżył kończynę, czułam pieczenie, nie mogłam oddychać, poruszyć swoim ciałem. Z nosa i oczu sączyła się krew, która wpadając do mętnej wody zmieniła jej kolor na całkowicie przejrzysty.
Gdy w końcu wyjęłam rękę padłam na podłogę łapczywie łapiąc powietrze. Spojrzałam wykończona na przedramię. Sina skóra, pokryta dziwnymi wzorami, zaczęła wracać do normalności.
„Widzę, że martwa woda koronowała cię na moją następczynię. Spodziewałem się kogoś zupełnie innego, ale nie będę się sprzeczał z wolą Dziedzictwa Zbłąkanych Myśli.”
„Przyszłam tylko oddać książkę! Nie liczyłam na zamach na moje życie!”
„Oddałaś zgodnie z umową. Teraz możesz zostać Wielkim Bibliotekarzem naszego skromnego, ukrytego królestwa.”
Zerknęłam na swoje mokre spodnie. „Nie spodziewałam się, że ceremonia zostanie uświetniona tak wspaniałym występem. Mogę chociaż zmyć z siebie tę krew i zawartość jelit, która ochlapała mi nogi?”.

Najbardziej przykuwającym uwagę obiektem w gabinecie pana Nikowskiego było akwarium wypełnione ciemną, mętną wodą. Podeszłam do niego z ciekawości, zmrużyłam oczy i próbowałam wyłowić wzrokiem zawartość szklanego pojemnika. Nagle usłyszałam cichy plusk. Szybko odskoczyłam i poczęłam macać twarz. „Szlag, spadł mi kolczyk!”. Bezradnie rozejrzałam się po pokoju....

W mojej Książkowej Krainie każdy miałby obowiązek czytać chociaż jedną książkę na rok. Na przyjęcie zostałyby tylko przyjmowane osoby, które przyniosą do królewskiej biblioteki książkę (tutaj mały haczyk, test: za przyjście z Greyem otrzymywało się wymeldowanie z kraju). Szlachcicami i damami można było nazwać osoby, które czytają min. 5 książek na miesiąc. Nie interesuje mnie wygląd, ubiór osób przychodzących na przyjęcie. Za to mi zależałoby na przypominanie księżniczki z ulubionej bajki z dzieciństwa (przepraszam, jednak jestem tylko kobietą). Wystrój po prostu był przytulny. W kącie znajdowałyby się specjalne miejsca dla osób, które nie skończyły lektury w domu, a miały obowiązek przyjście na przyjęcie lub samotników, którzy nie uczestniczą w dyskusji przy stole. Wymienialibyśmy się nawzajem opiniami na temat książek i szukali drugich połówek, z którymi czytamy ten sam gatunek i mamy podobne gusta. Liczyłaby się przede wszystkim dobra zabawa i nie chciałabym się czuć jak jakaś lepsza, tylko, aby ludzie liczyli się z moim zdaniem.

W mojej Książkowej Krainie każdy miałby obowiązek czytać chociaż jedną książkę na rok. Na przyjęcie zostałyby tylko przyjmowane osoby, które przyniosą do królewskiej biblioteki książkę (tutaj mały haczyk, test: za przyjście z Greyem otrzymywało się wymeldowanie z kraju). Szlachcicami i damami można było nazwać osoby, które czytają min. 5 książek na miesiąc. Nie interesuje...

Odganiam ręką przelatujące tu i ówdzie muszki, które no cóż przyleciały nie skąd indziej, a ze stosu zgniłych owoców i warzyw leżących u moich stóp, nazbieranych zapewne z byle jakiego kompostu. O tak, żyć nie umierać. Chciałaś być królową natury i magicznych istot, to masz- mówię sobie- Kraina dóbr natury i łajnem płynąca. Żyć, nie umierać.
Choć muszę przyznać, że miło jest mieć pewne przywileje wynikające z mojego stanowiska. W końcu mogę podróżować pegazem, (Hippokampy to straszni zdziercy), co oszczędza trochę czasu i sporo pieniędzy, gdy chcę dotrzeć do Narnii czy odwiedzić starego przyjaciele Percy'ego. Oprócz tego oczywiście nie muszę czekać w kolejkach do czegokolwiek, a poddani kochają mnie bezinteresownie za uratowanie Międzyświata. Pomimo wszystko naprawdę lubię tą krainę. Mogę mieć tu każdą porę roku, uczę czarodziejów szkolących się na gwardię Międzyświata, a kawa w Starbucksie kosztuje mnie tylko 5,30 elfiego dolara. Międzyświat to kraina wyobraźni, a znajduje się właściwie nigdzie i wszędzie (dlatego trudno do niej trafić). Wszystko odbywa się tu za pomocą wyobraźni. Wszystko oprócz tej kupki zgniłego czegoś przede mną. Głupie tradycje...
Dzięki mojej wyobraźni panuje tu teraz wiosna z przyjemnym wietrzykiem. Ja jestem ubrana w długą beżową suknię ciągnącą się parę metrów za mną. Cała uroczystość odbywa się na dworze w otoczeniu drzew wiśniowych. A na moją głowę zaraz zostanie nałożona korona z esencji porannej rosy i zapachu bryzy.

Odganiam ręką przelatujące tu i ówdzie muszki, które no cóż przyleciały nie skąd indziej, a ze stosu zgniłych owoców i warzyw leżących u moich stóp, nazbieranych zapewne z byle jakiego kompostu. O tak, żyć nie umierać. Chciałaś być królową natury i magicznych istot, to masz- mówię sobie- Kraina dóbr natury i łajnem płynąca. Żyć, nie umierać.
Choć muszę przyznać, że miło...

Ja pod panowanie otrzymała bym krainę szczęśliwości!
Ceremonia odbyła by się w słoneczny dzień w przydwornym ogrodzie! Zaproszeni zostali wszyscy mieszkańcy krainy szczęśliwości a zabawa odbywa się przy akompaniamencie najlepszej kapeli w całym królestwie!!
Oczywiście zostały przygotowane i podane dania regionalne, które królują na tego typu imprezach w naszym królestwie!! Zabawa wraz z tańcami trwa do białego rana! Ile zaproszonym gościom starczy sił!!

Ja pod panowanie otrzymała bym krainę szczęśliwości!
Ceremonia odbyła by się w słoneczny dzień w przydwornym ogrodzie! Zaproszeni zostali wszyscy mieszkańcy krainy szczęśliwości a zabawa odbywa się przy akompaniamencie najlepszej kapeli w całym królestwie!!
Oczywiście zostały przygotowane i podane dania regionalne, które królują na tego typu imprezach w naszym...

Pośrodku mętnej wody sięgającej kostek stoi monumentalny tron z kości bielszych niż mleko. Bielszych, niż jakakolwiek biel znana na Ziemi. Nikt jednak nie zwraca na niego uwagi. Wzrok wszystkich zgromadzonych skupiony jest na wysokiej kobiecie odzianej w suknię z czarnego jedwabiu, która kroczy powoli z dumnie uniesioną głową. Jej twarz nie wyraża żadnych uczuć, mimo, że wewnątrz czuje ich tak wiele. Gdy tylko zasiądzie na tronie, a ciemna woda otuli jej stopy i przeniknie zimnem do szpiku kości, na jej barkach spocznie ciężar milionów dusz, stale błagających o wybaczenie. Nikt nie będzie wiwatować. Nikt nie będzie wznosił triumfalnych okrzyków przepełnionych radością. Wszechobecna będzie jedynie martwa cisza, czyniąca zmysły wrażliwsze na każdy, nawet najdelikatniejszy bodziec.

Kobiecie nie będzie potrzebna korona, by każdy mógł rozpoznać w niej Królową.

Królową Krainy Zmarłych.

Pośrodku mętnej wody sięgającej kostek stoi monumentalny tron z kości bielszych niż mleko. Bielszych, niż jakakolwiek biel znana na Ziemi. Nikt jednak nie zwraca na niego uwagi. Wzrok wszystkich zgromadzonych skupiony jest na wysokiej kobiecie odzianej w suknię z czarnego jedwabiu, która kroczy powoli z dumnie uniesioną głową. Jej twarz nie wyraża żadnych uczuć, mimo, że...

Kraina mlekiem i miodem płynąca, czyli oczywiście największa światowa biblioteka ze wszystkimi skarbami literatury sprzed tysięcy lat aż do teraźniejszości. Niewykluczone, że ulokowana tam, gdzie biblioteka aleksandryjska, tyle że z zebranymi zewsząd największymi i najbardziej wartościowymi dziełami literackimi wszechczasów (bardzo dosłownie) - limitowane edycje Biblii, tajemniczy rękopis Iliady czy chociażby manuskrypt piśmiennictwa azjatyckiego. Ceremonia odbyłaby się tamże, ze wszystkimi najbardziej godnymi uwagi ludźmi z całego świata (czytaj: bibliotekarze i księgarze). Moja misja nie byłaby łatwa: po jednej szczęśliwej chwili koronacji, z odrobiną przepychu i prezentem w postaci Impali rocznik 67, popędziłabym do pracy w mojej tajnej organizacji królewskiej. Rzecz jasna byłoby to strzeżenie posiadanych w bibliotece literackich dzieł sztuki, ale też odszukiwanie zaginionych skarbów, chowanych skrupulatnie po piwnicach i strychach w kufrach i zapleśniałych szafach. Cóż za brak szacunku dla książek i zwojów... Ale cóż, bibliotekarze, łączmy się! Czas odnaleźć starożytny przepis na koktajl cytrusowy Juliusza Cezara, średniowieczny manuskrypt z relacją z pierwszej imprezy okolicznościowej wydanej na tak wielką skalę, renesansowe szkice Leonarda da Vinci na prototypie papieru toaletowego... Mus to mus, ale praca przyjemna! Ceremonia byłaby tylko wstępem do tego wielkiego dzieła na rzecz chwały i sławy ludzkiej wyobraźni uwiecznionej na papierze i papirusie. Post scriptum - każdy uczestnik ceremonii otrzymałby fiolkę z esencją zapachową, dzięki której każde pomieszczenie może pachnieć jak biblioteka. Edycja limitowana.

Kraina mlekiem i miodem płynąca, czyli oczywiście największa światowa biblioteka ze wszystkimi skarbami literatury sprzed tysięcy lat aż do teraźniejszości. Niewykluczone, że ulokowana tam, gdzie biblioteka aleksandryjska, tyle że z zebranymi zewsząd największymi i najbardziej wartościowymi dziełami literackimi wszechczasów (bardzo dosłownie) - limitowane edycje Biblii,...

Życie na Ziemii się toczy. Część planety pogrążona skrywa się w mroku za towarzysza mając księżyc, druga połowa zaś cieszy się obecnością słońca. Nikt nie spodziewa się tego, iż to właśnie tego zwykłego dnia nastąpi koronacja nowej władczyni. Konwencjonalność ów dnia zakończy się w momencie, w którym wszyscy ludzie pogrążą się we śnie, niezależnie od wykonywanych czynności. Nie jest to jednak tuzinkowe przedstawienie apokalipsy czy śmierci. Wszyscy ludzie faktycznie pogrążą się we śnie, z tą różnicą, że spotkają się w nim. Ujrzą przed sobą postać odzianą w czarną szatę uszytą z mroku i tajemnicy. Na jej głowie pojawi się krwiście świecąca korona. Postać zasiądzie na tronie w połowie wykutym z marzeń, w połowie z mar nocnych. Ludzie spojrzą po sobie i kolejno oddadzą pokłon, by chwilę później obudzić się i zapomnieć o całym zdarzeniu - o koronacji nowej władczyni Krainy Snów. Życie na Ziemii będzie toczyć się dalej. Część planety będzie cieszyć się obecnością słońca, a druga połowa będzie śnić, oddając się w objęcia nie Morfeusza, ale nowej władczyni. 

Życie na Ziemii się toczy. Część planety pogrążona skrywa się w mroku za towarzysza mając księżyc, druga połowa zaś cieszy się obecnością słońca. Nikt nie spodziewa się tego, iż to właśnie tego zwykłego dnia nastąpi koronacja nowej władczyni. Konwencjonalność ów dnia zakończy się w momencie, w którym wszyscy ludzie pogrążą się we śnie, niezależnie od wykonywanych czynności....